غلط کرده باران
حالا که مرا به تو بد عادت کرده
بی تو می بارد
روز و شب
بی خستگی
وقتی خودت نیستی،
باران هست

چقدر این دوست داشتن های بی دلیل...خوب است!
مثل همین باران بی سوال
که هی می بارد...
که هی اتفاق آرام و شمرده شمرده می بارد!!

با ابرها چه غصه‌ی پنهانی‌ست؟
این عصرِ چندشنبه‌ی بارانی‌ست؟
وقتی که می‌بُریم مدام از هم
این عشق نیست، چاقوی زنجانی‌ست

آمدن را
از باد و باران بیاموز
رفتن را
از دل ِ من.

باران که می بارد تمام کوچه های شهر پر از فریاد من است

 که می گویم: من تنها نیستم, تنها منتظرم

پنجره ی باران خورده ات را باز کن
چند سطر پس از باران
چشم هایم را ببین که هوایت دیوانه شان کرده
دلم برایت تنگ است

نگاه ساکت باران به روی صورتم دزدانه می لغزد ،

 ولی باران نمی دانند که من دریایی از دردم ،

به ظاهر گرچه می خندم ولی اندر سکوتی تلخ می گریم

اندکی عاشقانه تر زیر این باران بمان ابر را بوسیده ام تا بوسه بارانت کند

بغض های مرطوب مرا باور کن ،

 این باران نیست که می بارد ،

صدای خسته ی قلب من است که از چشمان آسمان بیرون می ریزد

مثل باران چشم هایت دیدنی است ٬

 شهر خاموش نگاهت دیدنی است.

 زندگانی معنی لبخند توست ٬

 خنده هایت بی نهایت دیدنی

اگر می دونستی چقدر دوستت دارم ...

 برای اومدنت بارون رو بهانه نمی کردی ،

رنگین کمان من

در حسرت موجم ، باران کفافم نیست.

درمان درد من ، باران ِ نم نم نیست

باران
یا
دوشِ آب،
چه فرقی می‌کند؟
وقتی عاشقی
زیرِ هیچ‌کدام
آواز نخواند...

کاش وقتی آسمان بارانی است ، چشم را با اشک باران تر کنیم
کاش وقتی که تنها می شویم ، لحظه ای را یاد یکدیگر کنیم . . .

می دانم که می مانی و از قلبم بیرون نمی روی.

پس لااقل باران را بهانه کن. دارد باران می آید

شیشه پنجره را باران شست
از دل من اما ،
چه کسی نقش تو را خواهد شست؟

باز باران ، بی طراوت ، کو ترانه؟!

 سوگواری ست ،رنگ غصه ، خیسی غم ،
می خورد بر بام خانه ، طعم ماتم .

یاد می آرم که غصه ، قصه را می کرد کابوس ،

بوسه می زد بر دو چشمم گریه با لب های خیسش.....

 گاهی خداوند درها را قفل می كند و پنجره ها را می بندد !
چه زیباست فکر کنیم توفانی در راه است؛
و خداوند نمی خواهد آسیبی به ما برسد.