این بار به جای خودکار، مدادی برداشتم برای به تصویر کشیدن دردهایم همان مدادی را که کلاس اول ابتدایی آموختم با آن بنویسم: آب، بابا، بابا نان دادٰآن مرد با اسب آمد…همان مدادی که از جنس چوب درختان جنگلی است و خاطرات زیبای کودکیم در جنگل را زنده می کند…

حال با همان مداد می نویسم اما با کمی تغییر، دیگر آبی نیست که عطش بی حدم را برطرف کند هرآبی می نوشم شورتر از قبلی است عطشم را بیشتر می کند…

بابا دیگر آن محبت قبل را ندارد تا از او دور می شوم دلش برایم تنگ می شود اما وقتی کنارش هستم؟؟؟ نه انصاف نیست او همیشه خوب است این منم که دیگر آن کودک پاک و معصوم و صمیمی قبل نیستم ، بابا هنوز هم نان می آورد ولی خیلی سخت تر از قبل، همه چیز گران شده است حتی انسانیت….

آن مرد دیگر با اسب نمی اید ، امروزه گرگی است که در لباس بره می آید، به بره های ساده حمله می کندٰمی درد ، می کشد و تنها چیزی که باقی می گذارد رد خونی است که نمایان گر یک قلب زخمی دریده شده است…

چقدر کتاب های سال اولمان عوض شده اند ، دیگر جذاب نیستند هرچقدر به کلمات و جملات آن کتاب ها می اندیشم می بینم هرکدام گوشزدی بود برای امروزم اما به شکل کنایه، ولی در کودکی نفهمیدم…

باید می فهمیدم همیشه آب رفع عطش نمی کند، همیشه پدر نمی تواند نان بیآورد و همیشه آن مرد با اسب نمی آید… حتی مدادهای امروزی هم دیگر جذاب نیستند همه جنسشان پلاستیکی شده، دیگر نمی توان از آن ها بوی ناب درختان جنگل را حس کرد زیرا بوی نفت شان سرآدم را می زند…

منبع : یاس گروپ ( ارسالی اعضای گروه )

به پاس حرمت قلم انتشار این مطلب بدون ذکر منبع شرعاً و قانوناً جایز نیست.

تنها خداست که سزاوار عبادت است

 نه هیچ بنده و واسطه ي دیگری به هر نام و تقدسی که باشد

خداوندا،

تنها تویی که شایسته ي پرستشی